Zespół cieśni nadgarstka (CTS – ang. Carpal Tunel Syndrome) to stan chorobowy powstający w wyniku długotrwałego ucisku nerwu pośrodkowego. Jest to bardzo często występujący problem, który dotyka osoby dorosłe w każdym wieku, zwłaszcza kobiety. Choroba ta może pojawić się szczególnie u osób, których praca zawodowa polega na wykonywaniu powtarzalnych czynności dłonią. Mogą ją wywołać również anatomiczne anomalie, jak dodatkowe ścięgna czy mięśnie.
Głównymi objawami jest mrowienie i drętwienie I-III palca dłoni (często również połowy palca IV – serdecznego), osłabienie siły chwytu, utrata zręczności ręki czy utrudnione zaciskanie ręki w pięść.
Leczenie dzieli się na nieoperacyjne (zachowawcze) i operacyjne. Leczenie zachowawcze bazuje na przyjmowaniu iniekcji z kortykosteroidów, unieruchomieniu nadgarstka oraz fizjoterapii. Niestety często przynosi krótkotrwałą ulgę w dolegliwościach. Bardzo dobre efekty daje leczenie operacyjne, polegające na przecięciu więzadła poprzecznego zginaczy i odbarczeniu uciśniętego nerwu. Zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu przewodowym, co oznacza, że znieczulana jest sama ręka. Kiedy znieczulenie zacznie działać, ortopeda zakłada na ramię specjalną opaskę uciskową (tak zwaną opaskę Esmarcha), która powstrzymuje krwawienie podczas zabiegu. Po zabiegu na rękę zakładany jest opatrunek, bandaż oraz temblak. Szwy skórne usuwane są zwykle po około 10 – 14 dniach od operacji. Pacjent z reguły może opuścić szpital w tym samym dniu. Operowaną rękę po powrocie do domu należy oszczędzać od wysiłku. Wskazane jest wyższe ułożenie dłoni na temblaku zawieszonym na szyi powyżej linii serca – zapobiega to opuchliźnie i zmniejsza dolegliwości bólowe. Rany nie wolno moczyć – raczej warto zdecydować się na szybki prysznic niż długą kąpiel w wannie. Po operacji bardzo ważna jest rehabilitacja ręki, która umożliwi szybszy powrót do pełnej sprawności.
